Goede vrienden van N-VA Deerlijk,
Goede Vlaamse vrienden,
Van harte dank voor de uitnodiging. Ik ben blij dat ik vandaag voor u mag spreken ter gelegenheid van het feest van de Vlaamse Gemeenschap.
Een 36e braadfeest… het doet iets met een mens. Vlamingen zijn Bourgondiërs. We grijpen elke goede gelegenheid aan om te eten en te drinken, om te feesten en elkaar te ontmoeten en gezellig samen te zijn. In het ‘verre Deerlijk’ is dat dus niet anders dan aan zee. En dit weekend hebben we alle redenen tot feesten. Vlaanderen Feest !
En bij een feest hoort een korte terugblik. Bij een feest staan we ook al even stil bij hoe het vandaag is. En bij een feest mogen we even dromen, van morgen, van de toekomst. Van deze gelegenheid wil ik gebruik maken, om samen met jullie terug te blikken, stil te staan en te dromen.
De geschiedenis van Vlaanderen is legendarisch. Laat ons beginnen bij Jan Breydel en Pieter de Coninck en bij Conscience die vertelt hoe de dappere Vlamingen de Fransen versloegen tijdens de Gulden Sporenslag op de Groeningekouter, bij Kortrijk. Onze geschiedenis is doorspekt met vreugde en tegenslag, met dagen van glorie en dagen van diepe ellende. We kenden Gouden Jaren op economisch, sociaal en cultureel vlak. Minder lang geleden, maar toch lang genoeg herinnert ons de korte periode 1815-1830 de periode onder Willem I aan een periode van welvaart. Het uiteenvallen van de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden met de oprichting van het Koninkrijk België kan je dan weer als een dieptepunt zien.
Maar… een volk zal nooit vergaan. Dat wist ook Hugo Verriest, die cultuurflamingante priester die in Deerlijk geboren is. Hij propageerde
vernederlandsing van het onderwijs in Vlaanderen. Zijn slogan is vandaag nog steeds actueel : ‘Dat volk moet herleven’.
Na de ellende van de Wereldoorlogen, en mede door de franstalige overheersing, onststond terecht de roep naar Vlaamse autonomie. Wat begon als culturele ontvoogdingsstrijd, is vandaag ook een sociale, economische en politieke ontvoogding. Met zes staatshervormingen achter de rug, met evenveel zakken geld naar Wallonië en nog wat extra grendels en nog meer complexiteit om ons land te besturen, moeten we wel toegeven dat Vlaanderen ondertussen over heel wat bevoegdheden beschikt. Natuurlijk willen we nog verder gaan. We hebben homogene bevoegdheidspakketten nodig, we hebben de echte hefbomen nl. fiscaliteit en sociale zekerheid nodig in Vlaanderen, dan pas leven we in een autonoom Vlaanderen. Daarvoor is een omslag nodig. De omslag naar confederalisme. Vlaanderen moet zijn eigen koers kunnen varen ! We besturen onze regio elk afzonderlijk en we spreken af wat we met onze Waalse buren nog samen willen doen. Ik ben overtuigd dat we daar beiden beter van zullen worden. Want eens te meer is duidelijk dat dit land uit twee democratieën bestaat. De PS en de Waalse vakbonden bewijzen met hun stakingen elke dag de onmogelijkheid van het federale België. De artsenquota bewijzen dit nog meer. Vlaanderen volgt daarin de federale logica. Er zijn teveel artsen, er is een 60/40 verhouding. Vlaanderen voert een ingangsexamen in. Wallonië doet dat niet. En wat is het gevolg ? Wallonië wordt gesteund om de logica niet te volgen en Vlaanderen wordt gestraft. Mijn rechtvaardigheidsgevoel zegt dat dit niet klopt.
Maar ondertussen vullen we het Vlaanderen van vandaag in. Vlaanderen is een welvarende regio en dat moeten we zo houden. We moeten inzetten op onderzoek, innovatie en ontwikkeling. We moeten het bedrijfsleven stimuleren, zij zijn nu eenmaal de motor van Vlaanderen. Ze creëren jobs. De moeilijke beslissingen die deze federale en Vlaamse regering de afgelopen twee jaar namen, doen dat. We boeken resultaat.
En onze ontvoogdinsstrijd is ook steeds een sociale strijd geweest. Ja, deze Vlaamse regering is sociaal. Maar niet socialistisch ! We zorgen ervoor dat wie uit de boot valt, geholpen wordt. Maar daartegenover staan rechten en plichten. Niets is beter dan de opstap naar werk. En we zorgen niet alleen voor jobs, ook voor sociale terwerkstelling, maatwerkbedrijven en vrijwilligerswerk en gemeenschapsdienst. We zorgen dat iedereen die het
nodig heeft een sociale woning krijgt. Maar wie het niet meer nodig heeft, moet plaats maken voor wie het meer nodig heeft. Overal worden sociale correcties doorgevoerd. We hebben een belangrijke doorbraak in het dossier van de kinderbijslag. Elk kind krijgt straks 160 euro. Met sociale correcties en toeslagen voor jonge gezinnen, voor wie het moeilijk heeft. Maar het is altijd leuk om te framen dat we zouden asociaal zijn.
Ook nieuwe Vlamingen zijn hier welkom. We proberen ze zo snel mogelijk te helpen om zich hier in te burgeren. Dat mogen we ook wel verwachten. Wij zijn een gastvrij land. Wij mogen respect vragen voor onze waarden en normen, voor onze cultuur, voor onze identiteit aan al wie hier komt wonen. Wij hebben dan ook respect voor hun cultuur, hun identiteit. Maar wie hier wil leven, in Vlaanderen, moet zich aanpassen. Taal is de belangrijkste opstap naar inburgering, naar samen-leven, naar werk. Werk is de beste manier om uit de armoede te komen. Wij moeten hen als Vlamingen daarin begeleiden, helpen en ondersteunen.
Maar een sterk Vlaanderen is complexloos en open. En dat sterk Vlaanderen kijkt met een open blik naar de wereld en naar anderen culturen.. Wij zenden onze zonen en dochters uit. Onze bedrijven exporteren, onze kunstenaars en culturele gezelschappen tonen zich in de wereld. Wij staan ook open voor internationale kunstenaars, dansgezelschappen en musici. Cultuur bindt en verbindt mensen. Wij staan als autonome regio in de wereld.
Maar hoeft het gezegd te worden : PANTA REI. Alles beweegt. Vlaanderen, Europa, de wereld… we beleven historische tijden. We hadden de aanslagen in Parijs en Brussel, een vluchtelingencrisis, een eurocrisis, een Brexit, een Europese Unie die op zoek is naar zichzelf. Alles beweegt, Panta Rei. Er is verwarring. In dergelijke tijden van verwarring en onzekerheid zoeken de mensen naar houvast. En zij vinden die houvast in hun identiteit. De Vlaamse identiteit, in al haar geuren en kleuren. Wij zoeken naar identiteit, naar wat ons bindt. August Vermeylen stelde het al in 1900 ‘Om iets te zijn moeten we Vlamingen zijn. Wij willen Vlaming zijn om Europeërs te worden’. Een sterk Vlaanderen in een sterk Europa.
De uitslag van het referendum in het Verenigd Koninkrijk brengt ook veel in beweging. Politiek natuurlijk, maar ook economisch. Vlaanderen heeft alle belang bij goede relaties met Engeland. Het is onze vierde handelspartner, en het is de tweede economie van Europa. De export naar het VK is gigantisch.
Wij mogen dan ook niet overhaast te werk gaan. Nu uit revanchisme het VK onder druk zetten, is enkel in het nadeel van Vlaanderen.
Maar het schept ook mogelijkheden. Ik kijk met veel interesse naar wat er gebeurt in Schotland. De Schotten willen nu een referendum over hun onafhankelijkheid. Want zij hebben voor de Europese Unie gestemd, en willen erin blijven. En dan verslik ik mij in mijn koffie als ik G. Verhofstadt – de Verhofstadt die enkele jaren geleden stelde ‘nationalisme leidt tot gaskamers’ en ‘een regio die onafhankelijk wordt, zal mooi moeten vragen of ze wel bij Europa mogen horen’ – diezelfde persoon nu vrolijk zegt dat zij die onafhankelijke regio Schotland met open armen ontvangen in het Europa.
Dat is een precedent dat mogelijkheden schept. Want met welke motivatie zal men dan de Catalanen tegenhouden ? Of de Basken ? Of… wie weet …. De Vlamingen ?
Ja, we mogen best eens dromen op 11 juli.
Maak er een warme, gezellige en overtuigde Vlaamse Feestdag van !
